ز چه ای ندیده کامم تو به من نظر نداری
مگـر از دل فگار پدرت خبر نداری
ز چه ای ندیده کامم تو به من نظر نداری
مگــــر از دل فگـار پـدرت خبـــر نــــداری
گــل احمـر منـی تـو، مـه انـور منی تــو
علی اکبـر منی تو، تو به من نظر نداری
علـی ای آرام جـانم، نـوگل بـــاغ جنـانم
بی تو من چو زنده مانم
به دو صد امید خود را، به ثمر چو من رساندم
ستم است اگر سر خود، تو ز خــاک بر نـداری
به که گویم ای جگر خون که شود ز غصه مجنون
چـه رسد به گـوش لیـلا که دگر پسـر نداری
سرو و شمشاد و شقایق همه در صحن چمن
ای گـل حسـرت مـن از چـه نیـایی ز بـــرم
ز چـه ای عـزیـز بـابـا نکنـی تـو یـاد صغـری
دل او ز غصه خون شد، تو مگر خبر نـداری
تو که بی وفا نبودی، ز چه خفته ای بَرِ من
بنشین و گفت و گو کن، تو مگر کمر نداری
گـل احمـر منی تـو، مـه انــور منی تــــــو
علــی اکبــر منی تو، تو به من نظر نداری
