شیعیان هنگامه محشر رسید
نوبت جانبازی اکبر رسید
شیعیان هنگامه محشر رسید
نوبت جانبازی اکبر رسید
روبه میدان کرد شبه مصطفی
غرق در اندوه شد کرببلا
سینه اهل حرم ماتم گرفت
چشم اهل لبیت اشک غم گرفت
باتاثر شاه دین فریاد کرد
ذهن هستی تا ابد ناشاد کرد
گفت آن تاب و توانم میرود
روبه میدان نوجوانم میرود
تا که دلتنگ پیمبر می شدیم
جمله با غم روبه اکبر میشدیم
رفت اکبر تا که جان قربان کند
دین حق را زین سبب احیا کند
رو به دشمن کرده لب را بازکرد
امر بالمعروف را آغاز کرد
کای پریشان روزگاران جهان
تیره بخت آن بی وفا ای کوفیان
زاده زهراست آن سوی نبرد
هیچ کس اینگونه با مهمان نکرد
غیر از او فرزند پیغمبر کجاست
میهمان است این که در دشت بلاست
درنبرد او تامل اندکی
بهر قتل او تعقل اندکی
شرم از دیدار پیغمبر کنید
هم حیا ازمحضر داور کنید
بی وفیان من علی اکبرم
وارث سیمای آن پیغمبرم
ذوالفقار مرتضی را وارثم
جعد آن خیبر گشا را وارثم
نیک نبود این چنین کردارتان
بهر منکر این چنین اصرارتان
درتکلم بود آن شیر ژیان
ناگهان تیری رها شد از کمان
گرد اورا گله ی گرگان گرفت
تیغ اکبر در فضا جولان گرفت
