آسمان غمزده چشمش به طلوع سحر است
گردش عالم هستی به مدار قمر است
واحد: اسمان غمزده چشمش به طلوع سحر است
شاعر: حاج محمود موجی
آهنگ: سعید فرهی
آسمان غمزده چشمش به طلوع سحر است
گردش عالم هستی به مدار قمر است
می وزد روح فزا، عطر خوش یاس امشب
چشمِ منظومه عشق است به عباس امشب
روضه خوان، روضه ی عباس و عَلَم می خواند
از لهوف این دلِ سرگشته اَلَم می خواند
قلم امشب هوس شرح بقیع اش به سر است
شرح اُم البنین آن، مادر خونین جگر است
شب قدر است و دَمَ اش، محشر طوفان غم است
جسمش آنجا و دلش مرغ خیام حرم است
روز و شب بر جگرش ابر اَلَم می بارد
از زبانش همه دَم قصه غم می بارد
کای ابالفضلِ من ای حیدرثانی، پسرم
ماه تابان بنی هاشم و نیکو سیَرَم
خبر آمد به منِ غمزده از کرببلا
که به میدان بلا کرده ای غوغا بر پا
که پناه پسر فاطمه بودی عباس
ساقی تشنه لب علقمه بودی عباس
گفت هاتف، پسرت آئینه ی محشر بود
درشجاعت به جهان یکّه چنان حیدر بود
بوده در علقمه آن ساقی صحرای بلا
غرق دریای لب خشک ابا عبدالله
آب را تشنه لبِ آن لبِ عطشانش کرد
فکر اطفال حزین بی سر و سامانش کرد
من به قربان تو و عهد و وفای تو شوم
با همه هستی خود من به فدای تو شوم
گفت، عباس امان بهرِ امان نامه نداد
لوحش الله به تو و غیرتت ای نیک نهاد
پرورش یافته ی مدرسه ی ثار الله!
بود قنداقه ی تو نذر ابا عبدالله!
باز گو قصه ی معراج دو دستت مادر
نیزه داران و دو تا دیده ی مستت مادر
پسرم غصه تو سینه من را خون کرد
اینچنین شرح فراق تو مرا محزون کرد
ماه منظومه ی خون! سلسله ی شیدایی!
شاه بیتِ غزلِ طاعت عاشورایی!
هُرم لبهای تو آذر به لبِ عالم زد
شورِ آتش به مفاتیحِ دل آدم زد
لیک عباسِ من ای شرح وفای ازلی
مزد خدمت به درِ خانه اولاد علی
تو و هستی من و هرچه که دارد دنیا
بفدایِ نفسِ پاکِ حسینِ زهرا
شیرم ای شیرِ ژیان! نوش و حلالت مادر
رو سفیدم ز تو و اوج کمالت مادر
مادرا نیم نگاهی به عزاداران کن
به دلِ غمزده ی موجی و این یاران کن
باز خوان! بارالهاٰ تو ز راه احسان
فرج ِ منتقم ِ کرببلا را برسان
